Η έλξη μου για την ιστιοπλοΐα ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία. Κατά τη διάρκεια διακοπών στο Balaton, κάπου στην περιοχή Fonyód, είδα ένα χαριτωμένο, όμορφο ιστιοφόρο να αναδύεται πίσω από τα καλάμια. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Δυστυχώς, ως παιδί από τις Μεγάλες Πεδιάδες, δεν είχα την ευκαιρία να πλησιάσω την ιστιοπλοΐα. Τους κοιτούσα λοιπόν μόνο στις διακοπές, καθισμένος στην παραλία, με τα κιάλια του πατέρα μου. Ήταν ένα κλασικό, βαρύ, μαύρο, ρωσικό τηλεσκόπιο. Περπατούσα ανάμεσα στα πλοία που ξεκουράζονταν στο λιμάνι, τα κοιτούσα και ονειρευόμουν.

Από το 2006 κατάφερα να φτάσω «κοντά στο πλοίο», έδεσα στο λιμάνι της Αλίγας για ένα τουριστικό γιοτ 25 ποδιών. Εδώ υπολογίζω πραγματικά την ιστιοπλοΐα στη ζωή μου. Στη συνέχεια ακολούθησε η συνηθισμένη περιπέτεια στην ενδοχώρα: γύρω και γύρω από τη λίμνη Μπάλατον, πολλές φορές και κυρίως μόνος. Αργότερα ακολούθησαν η Κροατία, η Σλοβενία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία και μάλιστα κατάφερα να πλεύσω στη Νορβηγία για δύο εβδομάδες. Στην αρχή πάντα χτυπούσα κάποιον, πήγαινα με τα μάτια ανοιχτά, μελετούσα, παρατηρούσα. Πήγαμε σε διαγωνισμούς στην Αδριατική, αλλά ακόμα κι αυτό ήταν λίγο - ή ίσως αυτή δεν είναι η καλύτερη λέξη: περισσότερο σαν πολλά. Κατά κάποιο τρόπο δεν ήταν στρογγυλό. Ήθελα να σαλπάρω μόνος μου και μάλιστα πολύ! Ήρθαν μερικά χρόνια μόνος στη Μεσόγειο, που ήταν μια υπέροχη στιγμή. Έχω διασχίσει τον ωκεανό μερικές φορές, έχω πάει στην Καραϊβική, την Άπω Ανατολή και η λίστα συνεχίζεται. Και οι περισσότεροι μόνοι τους!

Μου έγινε ξεκάθαρο ότι έπρεπε να ασχοληθώ με τη ναυτιλία... Έπρεπε να βρω ένα πλοίο κατάλληλο για χερσαία ναυσιπλοΐα, με ελαφρώς υψηλότερο επίπεδο άνεσης από τα πλοία που είχα συνηθίσει. Περνούσα τον ωκεανό με ένα πλοίο που δεν είχε καν κρεβάτι... Κοιμόμουν σε ένα μεγάλο «γκένυα» (ανεμόπανο)! Ξέρω ότι η ζωή δεν είναι εύκολη και ξέρω ότι θα μπορούσα να παρακολουθώ κανάλια National Geographic ή να ταξιδεύω με ησυχία και ασφάλεια στο σπίτι, αλλά προτιμώ να ασχολούμαι με την καθημερινότητα: συναρμολογώ, κάνω DIY, ράβω, πλένω, μαγειρεύω, παρακολουθώ, μουλιάζω, παγώνω, ψαρεύω κ.λπ... Θέλω να είμαι εδώ... όλα είναι διαφορετικά εδώ, αλλά είναι τόσο στρογγυλά για μένα και σύντομα θα φτάσω τα 100.000 ναυτικά μίλια!

Βρήκα την Κουνταλίνι τον Μάρτιο του 2017. Τον Απρίλιο, έφτασα στο πλοίο με τον φίλο μου τον Τόμι με τέσσερις βαλίτσες (σε τρεις από τις οποίες μάζεψα εργαλεία) και μαζί φροντίσαμε να ολοκληρώσει τις ατελείωτες εργασίες που είχαν ήδη γραφτεί. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος του πλοίου που να μην γυαλίσαμε, κόψαμε, αντικαταστήσαμε ή βάψαμε κατά τη διάρκεια των πέντε μηνών. Ξέρω το πλοίο!

9 Σεπτεμβρίου - Φύγαμε από την Αθήνα με την Κουνταλίνι. Το ταξίδι ξεκίνησε! Φτάσαμε στο Γιβραλτάρ μέσω των ελληνικών, αλβανικών, ιταλικών, γαλλικών και ισπανικών υδάτων και αποπλεύσαμε στον ωκεανό. Μαρόκο, Κανάρια Νησιά, Πράσινο Ακρωτήριο και πέρα από τον Ατλαντικό. Πρώτη στάση Καραϊβικής Μαρτινίκα, μετά Ντομίνικα, Saints Island, Γουαδελούπη, Αντίγκουα, St Barths, Saint Maarten, Βρετανικές και Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι γύρω από τα νερά της Καραϊβικής με αναμνήσεις τόσων πολλών φιλιών, περιπέτειών, τοπίων, γεύσεων και εμπειριών.

Νιώθω ότι κατάφερα να φτιάξω το πλοίο που πάντα ήθελα! Είναι απίστευτο να ζω το όνειρό μου!